خداحافظ نگو

ميشه انقدر آهنگ ها رو تند و تند عوض نكنى؟ يكى يكى گوش ميديم ديگه. راستى امروز صبح ژوستين رو ديدم. حال و احوال كرديم. تا پرسيدم چطورى شروع كرد به تعريف كردن. تازه از مارسى برگشته بود. به قول خودش انقدر مهمونى و پارتى رفته كه ديگه تا آخر سال نيازى به رقص و آواز نداره. امروز تعريف مى كرد كه چطور تو مهمونى دوست پسر سابقش رو ديده، كه چقدر جفتشون جا خوردن از اين اتفاق. بعدم رفتن يه گوشه و كلى ياد گذشته كردن. مى گفت جالبه كه وقتى بعد از مدت ها به دعواها و اختلاف ها فكر ميكنى و ازشون حرف ميزنى باورت نميشه كه اين تو بودى كه اون رفتارها رو كردى يا اون حرف ها رو زدى يا چميدونم اون عكس العمل ها رو نشون دادى. به شوخى بهش گفتم دوباره دعواتون نشد؟ با خنده گفت نه بابا، دعواها مال وقتى بود كه هنوز جدا نشده بوديم، مال وقتى كه همه چى مهم تر بود. پرسيدم يعنى الان ديگه مهم نيست؟ گفت چرا، ولى يه جور ديگه، يه شكل عاقلانه تر، با وقار تر، آدم بزرگ ميشه ديگه. انگار كه تا از دست ندى بزرگ نميشى. وقتى ژوستين اين حرف ها رو زد ياد كانتن افتادم. اونم مى گفت پدر و مادرش بعد چهارده سال جدايى، هنوزم گاهى با هم قرار كافه و نوشيدنى ميذارن.
ميدونى خيلى واسم عجيبه. شايد چون من از جايى ميام كه مردمش اصرار به فراموش كردن دارن. اصرار به اين كه اشتباه كردن، كه فريب خوردن. وقتى هم كه نميتونن فراموش كنن ميشن مجسمه ى ناتوانى و افسردگى. ولى انگار مردم اين طرف دنيا به سرهم كردن يه سرگذشت تلخ اصرارى ندارن. انگار باور كردن كه يه روز تصميم به وصال گرفتن و خنديدن، يه روز هم تصميم به جدايى گرفتن و گريه كردن. خنده ش شيرين بود و گريه ش تلخ، همين. ميدونى؟ آدم هاى اينور دنيا انكار گذشته نميكنن و ساده دشمن نميشن. ولى ما… معلوم نيست چه مرگمونه.
اصلاً حواست با من هست؟ لااقل بزن اون آهنگه، چى بود اسمش؟ همون كه ميگفت خداحافظ نگو وقتى هنوزم ميشه برگردى. آره، بزن همون.